27 Dresses ปะทะ PS. I love you

ไปดูมานานแล้วทั้ง 2 เรื่องหนังรักที่เข้าวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา แต่ก็เพิ่งจะได้มา update blog เนี่ยแหละ

เนื่องจากไม่ได้มีอารมณ์ดี๊ด๊า แบบ enchanted คงไม่บรรยายละเอียดเท่าคราวที่แล้ว

---> PS. I love you <---

หนังรัก เคล้าน้ำตา

เป็นหนังดีๆ ที่น่าจะควงแขนคนรู้ใจไปดู แต่หนุ่มคนไหนพาแม่ทูนหัวไปดู ระวังจะโดนค้อน ว่าทำไม่เธอไม่ทำเพื่อฉันขนาดนี้บ้างเนี่ย (แต่ยังไงหนังก็ออกไปแล้วนี่เนอะ)

เป็นหนังเกี่ยวกับ ชายหนุ่มที่ตายไป(ด้วยเนื้องอกในสมอง) และทิ้งภรรยาผู้โศกเศร้าไว้ แต่หลังจากนั้นก็มีจดหมายส่งมาหาเธอทีละฉบับ เพื่อนำพาเธอออกจากความเศร้า และเริ่มชีวิตใหม่ได้ในที่สุด

หนังทำออกมาได้ค่อนข้างซาบซึ้ง อย่างน้อยคนบ่อน้ำตาตื้นอย่างเราก็ร้องไห้มันเกือบทั้งเรื่องน่ะแหละ 

แต่ตัวหนังค่อนข้างจะเรื่อยๆ เหมือนเป็นการเล่าเรื่องว่าเมื่อวานฉันทำอะไรมา ไม่ค่อยมีจุดให้ลุ้นว่าพระเอกนางเอกจะลงเอยกันแบบไหน ไม่มีการทะเลาะกันก่อนจะตามไปง้อแล้วค่อยจบ จุดที่ให้ลุ้นเล็กๆน้อยๆ หรือฉากทำซึ้งมีอยู่ตลอด

โดยตามท้องเรื่องว่าจดหมายของพระเอกได้ค่อยๆ นำพานางเอกออกจากความเศร้า จนวันหนึ่งนางเอกก็รู้สึกว่าฉันมีชีวิตต่อไปได้แล้ว 

เหมือนอารมณ์ตอนดูที่จดหมายของพระเอกทำให้เราติดตามดูเรื่อยๆ จนเวลาหนึ่งเราก็รู้สึกว่าหนังจะจบซะแล้ว

จม.แต่ละฉบับก็ห่างกันเหลือเกิน(และจำนวนน้อยกว่าที่คิดไว้) ถ้านางเอกเศร้าขนาดนั้นคงตรอมใจตายไปแล้ว

ฟังแล้วเหมือนหนังจะดีดูเพลินๆ แต่รู้สึกว่าไม่มี 'ปม' ของหนัง ก็เหมือนเทพนิยายที่ไม่มีแม่มดน่ะแหละ

อีกอย่างที่ไม่ชอบคือการเล่าเรื่องการพบกันของพระเอกนางเอกไว้ส่วนท้ายของเรื่อง มาถึงตอนนี้น่ะแหละเพิ่งรู้สึกว่านางเอกน่ารัก 

ดูมาแต่ต้นรู้สึกแต่นางเอกเล่นบทโศก ตลอดเวลา เอาแต่ซึมบ้าง วีนบ้าง ไม่ค่อยรู้สึกถึงความรักของทั้งคู่ในตอนต้นเรื่อง เหมือนกับมีคนมาบอกว่าเขารักกันเหลือเกิน แต่ว่าไม่เห็นกับตานั่นแหละ

บ่นไปบ่นมา ความจริงเป็นหนังที่ดีเรื่องนึง(ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ) แต่ว่าในความคิดของเราน่าจะทำออกมาดีกว่านี้ สงสัยหวังสูงไปมั้ง

---> 27 Dresses <---

Romantic Comedy แสนน่ารัก

เรื่องนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำว่าชอบ

เป็นเรื่องเกี่ยวกันสาวเจ้าคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนเจ้าสาวมา 27 ครั้งแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ได้เป็นเจ้าสาวเองสักที เจ้านายสุดหล่อที่เธอหลงรักอยู่ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหันมาชอบเธอ แถมยังไปปิ๊งกับน้องสาวของเธออีกต่างหาก

ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ เนื้อเรื่องก็แนวเดิม ดูต้นเรื่องก็เดาตอนจบได้ซะแล้ว

แต่ว่าดูแล้วก็ไม่รู้สึกว่ารำคาญ ถึงรู้แล้วก็ยังลุ้นตาม ยิ้มตาม  เศร้าตาม ไปได้

ความจริงก็มีแนวเรื่องก็เบี่ยงๆ ไปจากที่คิดเหมือนกัน ตอนแรกสุดคิดว่าจะเป็นแนวว่านางเอกอยากแต่งงานมาก แต่ไม่ได้แต่งสักที เพื่อนๆ ก็แต่งหมดแล้ว จนต้องมาปฏิบัติการหาคู่

แต่เรื่องกลายเป็นว่านางเอกเป็นสาวแสนดี รักและฝันถึงงานแต่งงาน(แต่ก็เอาแต่ฝันไม่ทำอะไรให้ได้แต่สักที) เป็นเพื่อนแสนดีและช่วยเขาจัดงานแต่ไปทั่ว เลยได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวถึง 27 งาน!!! ซึ่งก็ไม่ใช่ว่านางเอกแก่แล้วไม่ได้แต่งสักที แต่เป็นเพราะพี่แกเพื่อนเยอะ เป็นเพื่อนเจ้าสาวมันทุกงานเลย

ดูแล้วก็อยากมีเพื่อนอย่างนางเอกของเรื่องสักคน อะไรจะเป็นคนดีขนาดนั้น หรือว่ามีแล้วจะกลุ้มใจหว่า?? ช่วยเขาจัดงานแต่งทุกอย่าง ทั้งสั่งเค้ก ตัดชุด เลือกอาหาร น่าจะไปเปิดร้านรับจัดงานแต่งซะเลย

สุดท้ายก็เป็นการลุกขึ้นมาวีนแตกของนางเอก และก็งอนง้อกับพระเอกเล็กน้อย สุดท้ายแล้วก็ได้จัดงานแต่งของตัวเองสมใจ

ชอบประโยคหนึ่งในเรื่องที่พระเอกถามถึงนางเอกว่าทำไมถึงต้องทำอะไรขนาดนี้ด้วย(เธอนั่งรถกลับไปมาระหว่างงานแต่ง 2 งานในคืนเดียว) เธอตอบว่า

-> วันแต่งงานเป็นวันของเจ้าสาว เธอก็อยากจะอยู่ที่นั่นเพื่อเพื่อนของเธอ และเธอคิดว่าสักวันหนึ่งเมื่อเธอต้องการเพื่อนๆ ก็จะมาอยู่ที่นั่นเพื่อเธอเช่นกัน

(คำพูดอาจจะไม่ตรงเด๊ะ แต่ว่าประมาณนี้แหละ)

ปล. ตอนดูแอบเศร้าตามนางเอกไปด้วย มีฉากนึงเขาขำกัน แต่ว่าตัวเองจะร้องไห้(บ่อน้ำตาตื้นก็งี้แหละ สงสารนางเอก) แต่จำไม่ได้แล้วว่าเป็นฉากยังไง

พบกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ