เอนทรีบ่น ไม่อยากอ่านแล้วเซ็งข้ามๆไปเลยไม่ต้องอ่านก็ได้นะ
พักนี้รู้สึกเหนื่อยง่ายจัง อยากทำโน่นทำนี่แต่ไม่มีแรง พอทำอะไรหลายๆ อย่างเข้าก็นอนน้อยอีก พอนอนน้อยต่อมรำคาญจะโต
ไอ้ที่ไปเที่ยวมาเนี่ยมันสลายไปไหนหมดไปรู้ ท่าจะ charge ไม่เข้าซะแล้ว ต้องหาทางเปลี่ยนแบต ไม่งั้นก็ต้องเปลี่ยน.... ซะแล้ว
ตอนนี้รู้สึกต่อมรำคาญมันเริ่มใหญ่ขึ้นทุกที เฮ้อ คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะปรับตัวได้ ใครเข้ามาใกล้แล้วเหวี่ยงโดนก็ขออภัยไว้ล่วงหน้าแล้วกัน
สองวันนี้ได้อยู่แบบไม่ online แล้วรู้สึกดี เหมือนได้รับความรู้สึกเก่าๆกลับมา (ตั้งแต่เด็กจนจบมหาวิทยาลัยเราไม่เคยเล่น MSN เลย) ทำให้รู้สึกว่าเราเป็นคนที่ skill ด้านสังคมต่ำจริงๆ ด้วย
เคยรู้สึกกันบ้างไหมว่า ปล่อยกูไว้เฉยๆ ได้มั้ยกูอยากอยู่คนเดียว บางทีเราก็รู้สึกบ่อยๆ จนกลัวตัวเอง
แต่ก็มีบางครั้งเหมือนกันที่รู้สึกอยากไปเฮฮากันเป็นกลุ่ม อยากมีเพื่อนที่ชวนไปไหนเมื่อไหร่มันก็ไปด้วย
แต่ถ้ามึงชวนกูตอนเหนื่อยๆ กูไม่ไปนะ :P เห็นแก่ตัวไปหน่อยไหมเรา แต่ความเป็นจริงมันก็เป็นอย่างนั้นไม่ได้นี่นา น่าจะเลี้ยงหุ่นยนต์ทาสไว้ตามใจเราสักตัวนะ
ปล. ใช้คำสุภาพเกินไปหน่อย พอคิดถึงว่าต้องเรียนเสาร์ อาทิตย์ไปอีกสองปี แล้วก็.... จะชินได้ไหมเนี่ย
